zaterdag 12 december 2009

Lavalu overtuigd, ook solo


Lavalu is een geweldige band op het kruisvlak van pop en jazz. Zagen ze al diverse keren, onlangs nog bij hun cd-presentatie in Paradiso. Maar componiste, zangeres en toetsenspeler Mariëlle Woltring doet ook regelmatig solo optredens. Vandaag deed ze dat in Leiden met een in-store optreden bij Velvet Music, optredens die dan weer plaatsvinden in De Burcht en helemaal niet in de winkel.
Vraag was natuurlijk of Lavalu solo de vergelijking met de Lavalu band kon doorstaan. Een stel leuke nummers met fantastische muzikanten klinkt al snel goed, maar hoe klinkt het als de band in de computer zit?
Gewoon goed dus, de nummers zijn niet zomaar leuk, maar gewoon ijzersterk. Het optreden was kort (half uur) maar overtuigend, eigenlijk veel beter dan verwacht. Er gaat niets boven een voltallige Lavalu, toch was dit juist weer wel een bevestiging van de kwaliteiten van de songs.

LINKS:
Lavalu
Velvet Music

zondag 29 november 2009

Babes in the Grass stelen de show


Het laatste Open Podium Leiden Noord met Martin en Maarten met een set (Ierse) Folkmuziek. Vroeger maakten ze deel uit van de groep Nordfolk en vanavond lieten ze een deel van dat repertoire horen. Hoewel wij Nordfolk nooit gehoord hadden was het leuk dit eens te horen. Enige vraag die bleef hangen was of het niet nog mooier was gewesst om het hele optreden akoestisch te doen. Misschien iets voor volgend jaar?

Daarna was het beurt aan het Ensemble Florin Vasile die een set swingende Roemeense zigeunermuziek neerzetten. Deze middag zagen we ze nog op de markt in Leiden, nu kregen ze menig voetje van de vloer in buurtcentrum De Kooi.

Daarna waren het de Babes in the Grass die voor spektakel zorgden. Met een mengeling van Country, Bluegrass en Folkmuziek, een flinke dosis humor en schitterende close harmony vormden ze het hoogtepunt van de avond.

Naast meer traditioneel werk speelden ze ook hilarische nummers over dieet of menopauze. Op het eind was het 'mannentijd' want voor het laatste nummer haalden de Babes hun mannen er bij voor de uitsmijter. Al met al stalen ze de show deze avond, maar dat hadden we eigenlijk al een beetje verwacht na hun succes bij de Gouden Pet in juli van dit jaar.

De avond eindigde met The Time Travellers met covers uit de jaren zestig. Het duurt een tijdje voor ze op dreef komen, pas op het eind beginnen ze op dreef te komen. En dat is bij zo'n kort optreden natuurlijk zonde. Hadden we liever nog wat meer van de Babes gehoord (die hun optreden hadden moeten in korten wegens tijdgebrek).

LINKS:
Babes in the Grass
Leiden Noord

vrijdag 27 november 2009

Boeiende avond met Young Vips on Tour


De Vereniging van Jazz en Improvisatiemuziek Podia (VIP) organiseert al jaren een serie dubbelconcerten met aanstormend talent. Het slot van de elfde Young VIPs on Tour was dit keer in Leiden in De Burcht.
De avond opende met The Black Napkins, een ongebruikelijke combinatie van drummer (Gerri Jäger), gitarist (Jasper Stadhouders) en trompettist (Sanne van Hek). Voeg daar dan nog een hoop elektronica aan toe en er ontstaat muziek die piept en knarst waarbij de muzikanten telkens op elkaar reageren. Het resultaat was een bijzonder en mooie soundscape.

Na de pauze was het de beurt aan The Blazin' Quartet dat een heel ander soort muziek liet horen. Natuurlijk werd er flink geïmproviseerd en ontbrak de elektronica niet, maar dat gebeurde telkens binnen een duidelijke structuur van een liedje. Het internationale gezelschap met Alex Simu op sax en clarinet, Michael Rörby (trombone), Mihail Ivanov (bas) en Srdan Ivanovic (drums) maakten er een heerlijk optreden van.
LINKS:
The Black Napkins
The Blazin' Quartet
Leids Jazz Trio

zondag 22 november 2009

Carla Bley betoverend mooi


Carla Bley is een fenomeen op het gebied van de geïmproviseerde jazz vanavond stond ze met de groep The Lost Chords in het Bimhuis. Een fantastisch concert dat geweldig begon, maar tijdens het optreden bleef groeien tot ongekende hoogtes.

Carla Bley speelt piano en is verantwoordelijk voor de meeste composities. Het concert opende met een nummer dat ze al op haar derde speelde en nu, 70 jaar later, nog steeds. Three Blind Mice is een kinderliedje dat in haar arrangement opeens heel anders klinkt. Tot verrassing van band en publiek speelde ze eerst een stukje van de versie die ze op haarde derde deed, waarbij ze alleen de zwarte toetsen gebruikte.

Andy Sheppard was onnavolgbaar op tenor- en sopraansax en schitterde helemaal in het nummer Mysterioso van Monk. Dat Carla ook humor heeft bleek wel uit het nummer Awful Coffee waarin fragmenten uit allerlei nummers over voedsel waren verweven.

Bassist Steve Swallow ruilde jaren geleden zijn contrabas in voor een vijfsnarige elektriche. In het eerste nummer van de tweede set speelden hij en Carla Bley een nummer van Carla's meest recente cd, O Holy Night van de cd Carla's Christmas Carols, waarbij hij de hoogste regionen van zijn bas opzocht en hem liet klinken als een gitaar.

Drummer Billy Drummond legde ziel en zaligheid in zijn spel, soma nadrukkelijk aanwezig, maar vaak ook op leidend de achtergrond. De sfeer in de zaal was uitstekend en de band steeg naar grote hoogte met nummers als Doctor (It's hard to listen too, I can't really play it, it might drive you all from the room, but I just want to do it) en het betoverend mooie The Lost Chords.
Een toegift blijft dan ook niet uit en een daverende staande ovatie is het antwoord van het publiek. Een onvergetelijk concert.

LINK:
Carla Bley

zaterdag 21 november 2009

DS_Jam laat Leids Stationsplein schudden


Sinds het Try Out Festival eind oktober staat er op het stationsplein van Leiden een enorm videoscherm van DropStuff.nl waar geen treinreiziger omheen kan. Helaas vertrekken ze nu weer, maar als afsluiter hadden ze nog een klein popfestival georganiseerd in samenwerking met museum De Lakenhal.

Geen grote namen, maar jonge/nieuwe creatieve bands speelden een korte set van ongeveer een half uur. Het duurde van twaalf tot acht, iets te vroeg en iets te laat, maar rond een uur of drie speelde het Utrechtse Common People een leuke set van catchy (indie) popsongs met duidelijke invloeden uit de sixties en punk.

LRC is een nieuw project van twee leden van Vlijmscherp, de Leids-Rotterdamse rapformatie. Klinkt positief en vraagt om meer. Kan, 11 december presenteren ze hun eerste EP, Hart voor Weinig in het LVC in Leiden als voorprogramma van de Fakkelbrigade.

The Dead Rudolphs uit Katwijk maken heftige gitaarpop met invloeden uit de jaren zestig in combinatie met een flinke dosis Grunge. Pure energie deze jongens!

Lugosi bestaat uit een aantal ervaren muzikanten, die eens wat anders wilden. Post-punk avant la lettre of The Dead Kennedies go Dutch.

Receive is een Haagse band die rauwe, melodische rock speelt. Led Zeppelin, The Cure, Alice in Chains, van alles is er in terug te vinden.
Hoewel niet alles gezien, was het een prima festival. En in tegenstelling tot het Try Out Festival konden de bands hier op volle sterkte spelen, dat is wel zo leuk.

LINKS:
DropStuff
Common People
LRC
The Dead Rudolphs
Lugosi
Receive
De Lakenhal

zaterdag 14 november 2009

Hot House feest verder


De tweede avond van 40 jaar Hot House opende met het trio Dooyeweerd|Olthuis|Hijmans. Een gelegenheidsformatie of, zoals ze zelf zeiden: Wij zijn een niet-ingespeeld trio, er zijn al genoeg ingespeelde trio's en dit is eigenlijk wel zo leuk.

En dat was ook zo, niet alleen leuk voor de muzikanten, maar geweldig voor het publiek. Bassist Arnold Dooyeweerd en gitarist Wiek Hijmans speelden er vol overgave op los en improviseerden dat het een lust was.

Saxofoniste Esmée Olthuis maakte het trio compleet en het was mooi om te zien hoe alle muzikanten de grenzen van hun instrument opzochten. Een indrukwekkend concert, maar speels en met humor en plezier. Heel bijzonder en voor herhaling vatbaar.

Daarna was het even tijd voor een pauzefilmpje, Charlie Parker en Dizzy Gillespie met Hot House, het nummer dat de naamgever is van de organisatie. Ontstaan vanwege hun eerste lokatie was het ook deze avond een toepasselijke naam. In een volle Tuinzaal (zevende lokatie) liep de temperatuur ook behoorlijk op.

De avond sloot af met het trio Braam|De Joode|Vatcher, aangevuld met trompettist Bart Maris (Flat Earth Society). Ditmaal een goed ingespeeld trio dat al 20 jaar met gastmuzikanten optreed. Het trio werkt hard en is technisch goed, maar het spelplezier ontbreekt een beetje, het is gewoon hard werken. Gelukkig is er dan Bart Maris, die in een vrijere rol toch nog voor een leuk optreden zorgt.

LINKS:
Esmée Olthuis
Wiek Hijmans
Michiel Braam
Bart Maris
Hot House

Hot House jubileum goed van start


In het kader van het veertig jarig bestaan van jazzpodium Hot House in Leiden was het 3 dagen lang feest in de tuinzaal van De Burcht. Vier muzikanten/componisten waren uitgenodigd om het nummer Hot House van Tadd Dameron uit 1945 op eigen manier uit te voeren, naast hun eigen repertoire natuurlijk.
Voor het eerste deel van de eerste avond was het duo Theo Loevendie en Guus Janssen uitgenodigd, maar omdat Theo opeens met voorrang een nieuwe heup kon krijgen speelde Guus Janssen nu met Peter van Bergen en John Engels. En hoewel dit dus een gelegenheids trio was, was de samenwerking perfect. Met een hoofdrol voor Peter van Bergen die elk geluid dat er uit een saxofoon te halen is er ook uit haalde.

Na de pauze was het de beurt aan de Celano Baggiani Group, een jong Argentijns duo, aangevuld met Michael Moore op sax en klarinet en Sven Shuster op bas. In deze besetting spelen ze al een aantal jaren samen en namen ze ook twee cd's op.
Blikvanger van deze groep is gitarist Guillermo Celano, die af en toe drukker was met de effectewn knoppen dan met zijn snaren, daarmee voor een groot deel de kleur van de muziek bepalend, maar altijd subtiel, nooit opdringerig.
Het publiek was enthousiast en na een mooie set van een uur, gaf het publiek niet op voordat er nog twee toegiften waren gespeeld.

Vertegenwoordigden de muzikanten vóór de pauze het eerste decennium van Hot House, na de pauze was het vierde aan de beurt (morgen het tweede en derde decennium). Interessant is het dan om de oude knarren en de jonge honden met elkaar te vergelijken, wat zijn de overeenkomsten en verschillen? Maar van die laatste categorie waren er bijna geen, hooguit de elektronica die voor de pauze af- en na de pauze volop aan-wezig was. Voor de rest waren beiden groepen even intensief bezig met hun muziek en improvisaties en had iedereen duidelijk plezier.
Kortom, de eerste avond van het jubileum was een feest.

LINKS:
Guus Janssen
Peter van Bergen
Celano Baggiani Group
Hot House

donderdag 12 november 2009

Popronde in Leiden


De Popronde is een reizend festival dat ieder najaar zo'n 25 steden aandoet en zich afspeelt in kroegen en theatertjes. Per stad zijn er circa 25, landelijk nog onbekende bands, die zich aan een breder publiek kunnen presenteren. Teveel om allemaal op één avond te kunnen zien, kiezen dus.

Junior Eats Alone is ondertussen al redelijk bekend, tijd om ze eens live te gaan zien. Deze Leidse rockband speelde in een redelijk gevulde Q-bus een uitstekend concert. Goede liedjes, goede muzikanten ook, en wat deze band vooral ook interessant en onderscheidend maakt is de (vaste) driekoppige blazerssectie.

Volgende stop was de Duke of Oz, het voormalige, legendarische The Duke. De aankleding is helemaal vernieuwd, maar de indeling is nog steeds hetzelfde: onhandig voor optredens. Maar de Haagse Dust Bowl Drifters maakten er een leuk feestje van met een repertoire dat teruggrijpt op alles tussen de Carter Family en Calexico en verder.

Tenslotte nog naar café Bad Habits waar de Nijmeegse band Mister Blue Sky net begonnen was. Een meidenband, maar dan een met ballen. Geen (vr)olijke popliedjes, maar heftige rock met nummers over niet alledaagse onderwerpen als koekjes, verkeersongelukken, kriebeltruien, chemicaliën. Riep associaties op met de vroege Blondie en de Pogues of, meer van deze tijd, Katzenjammer. Een verademing.

De band bestaat uit vier uitstekende muzikanten die gebruik maken van een ruim assortiment aan instrumenten, waardoor het steeds blijft boeien. Een meer dan prettige verrassing.
Drum (Marlein Lemmens) en bas/zang (Sarah Thorn Leeson) waren uitstekend, toetsen/zang (Aafke Romeijn) was geweldig en gitaar/mandoline (Annemiek Schilpzand) was groots. Een band die op geen enkel popfestival komende zomer mag ontbreken!

LINKS:
Popronde
Junior Eats Alone
Dust Bowl Drifters
Mister Blue Sky

vrijdag 6 november 2009

Kroeg te klein voor Gameplay


Gameplay is een nieuwe Nederlandse groep op de grens van jazz en pop bestaande uit een aantal bekende, doorgewinterde muzikanten. Het kwartet rond zanger, toetsenist en componist Frans Heemskerk opende de eerste set met twee instrumentale nummers De term Trancejazz komt weer bovendrijven, of zoals Frans het zelf noemt: magische melodien, hypnotiserende grooves en spetterende improvisaties. De avond kan al niet meer stuk.
Daarna wordt er een beetje gas teruggenomen als Frans ook gaat zingen, het doet een beetje aan Wouter Hamel denken, maar dan niet zo braaf. Want er is veel ruimte voor indrukwekkende solo's, vooral door gitarist Tim Eijmaal, geweldig! Tim kenden we al van Sven Hammond Soul, maar hier kwam zijn virtuoze spel veel meer tot zijn recht.
En dat was er de uitstekende ritme sectie bestaande uit drummer Eric Hoeke en bassist Mark Haanstra. De laatste zagen we dit jaar al in allerlei formaties, waaronder Lavalu, Agog, Barnicle Bill, Wired Paradise en de Club van Rome.
Het publiek was in grote getalen aanwezig, het Burchtcafe was stampvol, en het genoot volop. En terecht, want deze groep heeft het in zich om het helemaal te gaan maken met hun catchy liedjes en vette grooves. Trancejazz van de bovenste plank! En wat zelden gebeurt in het Burchtcafe: het publiek vroeg en kreeg een toegift, dat zegt genoeg.

LINKS:
Gameplay
Frans Heemskerk
Tim Eijmaal
Mark Haanstra
Eric Hoeke

zaterdag 31 oktober 2009

1+1=3 bij Artvark en New Niks

Busy, Busy, Busy is een samenwerkingsproject van het Artvark Saxophone Quartet en New Niks. Ontstaan tijdens de eerste editie van RottPod in het NAi in 2008. Deze samenwerking op uitnodiging beviel zo goed dat ze besloten er mee door te gaan. In maart 2009 was de premiere in het Bimhuis, in april werd de cd opgenomen en gisteren was de cd presentatie in De Doelen. Vandaag dus naar De Burcht in Leiden gehaald door Hot House.

Het programma bestond uit twee korte optredens van beide kwartetten, gevolgd door een optreden van beiden als octet.
Artvark zagen we eerder deze maand voor het eerst in Medemblik en we waren onder de indruk, dus een verrassing was hun optreden niet. Maar goed dat ze zijn! Rolf Delfos en Bart Wirtz komen beide uit Leiden en dus speelden ze een paar composities van de Leidse componisten, waaronder Bart's Pik suite.Maar dat ging niet ten koste van de rol van Mete Erker en Peter Broekhuizen, integendeel.

New Niks, de groep rond Arend Niks, kenden we nog niet maar dat gaan we goedmaken. Nu speelden ook zij een korte set met naast Arend Niks op drums, Erwin Hoorweg op toetsen, Andreas Suntrop op gitaar en Jasper Le Clercq op viool. Naast een antal eigen nummers speelden ze ook het nummer Bo Derek van Mete Erker, die daar ook zelf op meespeelde.

Daarna kwam de rest van Artvark erbij en speelden ze het eerste nummer van Busy cd, een nummer van Rolf Delfos dat volgens hem te lang was om ook nog na de pauze te spelen.
Hadden we voor de pauze al geweldige muziek gehoord, na de pauze werd het nog beter. Gezien de achtergrond van de muzikanten had het een hoog Nu Jazz gehalte, maar ook Trance Jazz was aanwezig.
Maar het was swingend van het begin tot het eind en het spelplezier straalde er vanaf. In november staan ze op diverse podia in Nederland, snel gaan kijken dus!

LINKS:
Artvark SQ
New Niks
Leids Jazz Trio

Moke op het station


Zaterdag was de vierde en laatste dag van het NS Try Out Festival, tijd om flink uit te pakken dus. Met Moke boven de hoofdingang van Leiden Centraal. Een soort Rooftop Concert dus voor een volgepakt Stationsplein. Ook dit optreden duurde weer kort, maar voor mensen was dit een leuke manier om Moke eens live te zien. De signeersessie achteraf in de stationshal duurde aanmerkelijk langer, mensen stonden in de rij om Moke's nieuwste cd te kopen.

Ondertussen traden op het Stationsplein de Droomdenkers op in het kader van Kunst op een Kistje, ook onderdeel van het festival. Theatrale rap/slampoetry uit Leiden, een leuke afwisseling van het standaard rapgebeuren.
Het Try Out Festival bestond uit ruim 50 try outs, maar was natuurlijk zelf ook een try out. Een geslaagde try out, laat er maar meer komen!

LINKS:
NS Try Out Festival
Moke
Droomdenkers

Treinen wordt feest


Station Leiden Centraal is verbouwd en een pilot voor een nieuwe generatie stations. Reden om daar vier dagen lang het NS Try Out Festival neer te zetten met theater, film, literatuur en natuurlijk muziek.
Zo werd woensdag het StuKaFest gehouden in de wachthokjes op de perrons en was het station onderdeel geworden van het Leids filmfestival. Hier een korte film met live begeleiding op gitaar en zang.

Verder waren er iedere avond optredens van 3FM Serious Talents. Tussen 7 en 10 uur speelden er drie jonge bandjes. Korte optredens van nog geen half uur, maar dat past precies bij het motto van het festival: Treintje later?
Vrijdagavond opende met de band Number Nine, Een zonnige recht toe recht aan band met mooie vocale harmoniën.

Tweede band was LEFT die een soort unplugged set deden. Normaal spelen ze zwaar versterkt, nu moest het klein gehouden worden. Ging ze prima af, maar je wilt ze dan toch wel een keertje op volle sterkte horen.

De serie werd afgesloten met een optreden van Drive Like Maria, Eigenlijk geen aanstormend talent meer, die fase zijn ze al ruim gepasseerd. Ook zij speelden heel klein, de installaties van gitaar en bas staan op de barkrukken, maar overtuigend. Ze waren net terug uit Italië, enigzins vermoeid, maar dat was aan het optreden niet te merken.

LINKS:
NS Try Out Festival
Number Nine
Left
Drive Like Maria

dinsdag 27 oktober 2009

Tim Easton rocks!


Tim Easton is een Amerikaanse singer-songwriter uit Ohio, maar leeft in Joshua Tree in Californie. Maar voor deze Europese toer had hij versterking van een drummer en een bassist. Ze openden met een aantal nummers met Tim op akoestische gitaar en bewezen gelijk al een hechte band te zijn.

Daarna pakte Tim zijn elektrische gitaar om een aantal nummers van zijn laatste cd Porcupine te spelen. Stevige rock die de Q-bus op zijn kop zette. Tim spelde voornamelijk eigen nummers, hoewel hij wel toegaf soms een akkoord of stukje gejat te hebben. Maar zolang het resultaat goed is, is dat niet erg.

Het optreden was één groot feest dat eindigde met een nummer van de Staple Singers. Gospel muziek dus, maar dan rockend. Als toegift speelde Tim nog één nummer echt akoestisch: Don't Walk Alone. En hij sloot af met zijn band met nog een stevig rock nummer.
Tim Easton mag dan misschien geen grote naam zijn in Nederland, maar zoals zoveel Amerikaanse muzikanten is hij van een uitstekend niveau. It Rocks!

LINK:
Tim Easton

zondag 25 oktober 2009

Bende van Drie geen echte bende


Het was even omschakelen na Katzenjammer, maar de Bende van Drie was ook de moeite waard in de tuinzaal van De Burcht in Leiden (organisatie De X). Overeenkomst waren de Balkan/Klezmer elementen, maar verder was de eerste set vooral ingetogen en klein, wel met expressie.
Het repertoie is zeer breed met zowel eigen nummers als nummers van Paul Bley, John Zorn of Astor Piazzolla.

Het trio bestaat uit Onno van Swigchem op saxen en percussie, Pieter Jan Cramer van den Bogaart op accordeon en zang en Dion Nijland op bas (stond vorige maand ook al op dit podium met Talking Cows).
De eerste set was misschien wel een beetje braaf voor een 'Bende', in de tweede set groeide het trio en werd het allemaal veel swingender en opwindender. Met als hoogtepunt het nummer Kwela van Onno, dat gebasserd leek op Woza Mtwana van Abdullah Ibrahim (Dollar Brand). Een leuke avond met deze bende.

LINKS:
Bende van Drie
De X

vrijdag 23 oktober 2009

Katzenjammer één groot feest

Afgelopen zondag was Katzenjammer te zien op tv bij Vrije Geluiden, maar of dat nou de reden was dat de kleine zaal (300 plaatsen) van het Patronaat was uitverkocht?

Als voorprogramma was de lokale groep La Gaîté aangetrokken. Een goede en passende keuze. Het trio maakt er een sport van om in zoveel mogelijk talen te zingen en hoewel het maar een optreden van drie kwartier was kwamen toch vijf talen voorbij. En ze deden het weer uitstekend. Het scheelt natuurlijk wel of je bij een zomers terrasje in de Leidse Hout speelt of in een volgepakte poptempel. Er was zelfs zoveel enthousiasme dat er nog om een toegift gevraagd werd, een speciaal voor deze dag ingestudeerd nummer in het Noors. Een goed begin van de avond.

Maar het draaide natuurlijk allemaal om de Noorse groep Katzenjammer. Het viertal speelt een soort Balkan-Punk, een opzwepende feestband, die af en toe ook prachtige ballads ten gehore bracht. Gogol Bordella meets de Go-Go's zeg maar.

De groep bestaat uit vier zangeressen die tegelijkertijd multi-instrumentalisten zijn. Dus bij bijna ieder nummer stonden ze weer op een andere plek, met een ander i9nstrument te spelen. Vaak zorgen dit soort wisselingen (op kleine schaal al) voor enorme pauzes in het programma, niet bij Katzenjammer dus. Het was één en al snelheid en zonder dat de kwaliteit daaronder leed.

Opvallend was dat het publiek in leeftijd variëerde van 10 tot 60, maak je zelden mee. Maar iedereen genoot van het begin tot het eind. En na het Noorse nummer van La Gaîté kon Katzenjammer niet achterblijven, Schipper mag ik overvaren was het resultaat.
De avond was één groot feest waar La Gaîté bewees ook voor en groter publiek te kunnen overtuigen en Katzenjammer vervolgens de zaal platspeelden.

LINKS:
Katzenjammer
Katzenjammer@MySpace
La Gaité