zondag 24 mei 2009

The Hague Jazz blijft groeien


The Hague Jazz is al een paar jaar een interressant jazzfestival dat ieder jaat groeit. Klein begonnen, maar in deze vierde editie stonden er toch veel Nederlandse en internationale hoogtepunten op het programma. Met als uitsmijter Kyteman, hype of hoogtepunt? in elk geval een feest van het begin tot het eind.

De avond begon voor ons met de DelVitaGroup uit Belgie met als gast Eric Vloeimans. Na negen optredens in Belgie was dit het laatste en enige concert in Nederland. Het jonge quintet speelt degelijk en Vloeimans laat ze alle hoeken van de zaal zien met puur trompetspel, zonder electronika. Erg mooi.

The Syndicate speelde in wat tegenwwordig the A-Train heet, het buitenpodium achter het congresgebouw waar ook Joe Zawinul vaak heeft gespeeld. Swingend optreden met veel show en een geweldige tamboerijn solo.

Het Zuid-Afrikaanse Hot Water zagen we vorig jaar al op Waterpop en bevolen het toen aan voor festivals deze zomer. Blij dat The Hague Jazz dat heeft gedaan. Goede show, veel plezier, en de zaal was veel te klein.

Veel rustiger, ten onrechte, was het bij Wired Paradise, de succesband van Yuri Honing. Een hechte ritmesectie, twee effectieve gitaristen en Yuri die daar soms rustig, soms heftig tussendoor wandelt.
Mooi optreden waar we zeker nog meer van willen horen.

Funk en Soul hoort er tegenwoordeig ook bij, maar zal ons nooit echt aanspreken. Het optredfen van George Duke was dan ook een niet echt aan ons besteed.

Sinas bestaat uit een aantal muzikanten van het New Cool Collective, aangevuld met onder andere Rob van de Wouw. De muziek die ze maken doet dan ook erg denken aan de NCC, maar is toch net even anders. Grootste overeenkomst is de dansbaarheid, als er ruimte voor was geweest zou er flink gedanst zijn, maar nu was de zaal te vol. Ook een band om nog eens nader te bekijken.

De Marjan van Rompay Group is een jonge band van studenten aan het conservatorium. Jong en fris. Ze spelen meer traditionele jazznummers, maar gaan een experiment daarbij niet uit de weg. Een belofte.

Lavalu zagen we vorig jaar al in Leiden en dit optreden was nagenoeg hetzelfde, alleen kwam de band veel zelfverzekerde over. Zal ongetwijfeld aan de vele optredens liggen die ze gedaan hebben. Lavalu was al een leuke band, maar is nu nog beter. En wat belangrijker is, ze hebben een eigen sound.

De Tiny Little Big Band was ook niet nieuw meer want die stonden vorig jaar in Kijkduin te spelen. Bij deze band weet je precies wat je krijgt (behalve de blauwe bril), het is leuk, het is goed, maar verrassingen blijven uit.

Op weg naar Michiel Borstlap nog even een stukje Robert Veen meegepakt, met zijn project Lester Leaps Again, waarin hij en zijn medemuzikanten minitieus nummers van Lester Young speelde. Erg goed.

Wij kennen Michiel Borstlap, maar in onze ogen iets te brave pianist en componist. Maar Michiel Borstlap´s Eldorado is onverwacht totaal anders en ontzettend goed. Hij schijnt dit iedere maand een keer in The Sugarfactory te doen. Zwaar aanbevolen.

De hype van dit jaar is natuurlijk Kyteman´s Hip Hop Orkest, ze staan deze zomer op zowel jazz, pop als wereldmuziekfestivals. Dat moet je dan natuurlijk wel kunnen waarmaken, maar dat bleek geen enkel probleem, het orkest bleef boeien van het begin tot het eind. Hooguit hadden we Kyteman wat meer op zijn trompet gehoord, maar ja hij was natuurlijk ook de dirigent. En het was duidelijk, de muzikanten hadden er zin in en ook de tjokvolle zaal had het naar zijn zin. Een mooie afsluiter van geslaagde vierde editie van The Hague Jazz, waar we veel gezien hebben, maar nog veel meer, noodgedwongen, gemist..

LINKS:
The Hague Jazz
DelVitaGroup
Hot Water
Wired Paradise
George Duke
Sinas
Marjan van Rompay
Lavalu
Tiny Little Big Band
Robert Veen
Michiel Borstlap
Kyteman

donderdag 21 mei 2009

Incomplete Klez-edge valt zwaar tegen


Begin november vorig jaar raakten we in de trein van Frankfurt naar Amsterdam aan de praat met Jo uit Amerika. Wij kwamen van het jazzfestival (Wyatt Variations) zij van een optreden van Kol Simcha, een Zwitserse Klezmerband. Interessante conversatie, hoewel er een wereld van verschil was tussen onze muzikale voorkeuren.
Nog geen week geleden kwam er een mailtje van Jo dat ze een een cd van Klezmokum had besteld en het toeval wil dat een offspring daarvan, Klez-edge donderdag in cafe De Burcht speelde.
Even geluisterd op hun site en dat klonk best interessant, vooral de klarinet en scattende zanger boeiden. Maar juist die twee waren er in Leiden niet bij in Leiden. En wat er overbleef kon niet overtuigen. Het weinige en deels luidruchtige publiek droeg ook niet bij tot een opptimaal optreden.

LINK:
Klez-Edge

zondag 17 mei 2009

Afwisselende optredens bij het Open Podium Leiden-Noord


Voor de laatste keer dit seizoen was er een Open Podium in buurtcentrum De Kooi in Leiden-Noord. De avond opende met het Wereldmuziekorkest van de muziekschool onder leiding van Maarten Witkam. Muziek uit alle windstreken (China, Albanie, Israel, Soedan, Polen), maar ook folk en blues kwamen aan bod. De 16 muzikanten, van 7 tot 60 jaar, zorgden voor een gevarieerd en boeiend optreden.

Het trio Fond Sonore speelt Franse chansons, afgewisseld met Nederlandstalige en zelfs een Hongaars lied. Cees van Wetten is de zanger, Dieke Elfring zingt en doet percussie en Patrick Broekema speelt gitaar en mandoline. Leuk optreden, afwisselend repertoire en ja, er werd zelfs gedanst!

Waar wij, en naar later bleek ook anderen, voor waren gekomen was het Tribute to Wammes van de Velde door Maarten Witkam (zang, gitaar, fluit, sopraansax en viool) en Michael van Hoogenhuyze (accordeon). Het bleek het hoogtepunt van de avond, want hoewel ze slechts 6 nummers van de Belgische liedjeszanger speelden, was elk nummer, kritisch of speels, een genot om naar te luisteren.

De avond eindigt meestal met een stevige band en deze avond was dat Yôshan, een van oorsprong folk-rock duo dat sinds enige tijd is uitgegroeid tot een quintet. Voor de bassist was dit zelfs zijn eerste optreden met de band. De intenties waren goed en de potentie is aanwezig, maar bij dit optreden was het samenspel nog niet geweldig. Wat een spetterende uitsmijter had moeten worden, ging een beetje als een nachtkaars uit.
LINK:
Fond Sonore

zaterdag 16 mei 2009

Settuno zet de toon


Het afgelopen jaar organiseerde de Leidse Vereniging van Popmuzikanten 2x per maand het Project 24. Hierbij kregen bands uit Leiden en omgeving de kans zich te presenteren. Vanavond was Settuno aan de beurt.

De groep bestaat uit zangeres Janneke van der Meer, gitarist Dirk Stoop, toetsenman Brian Doove, drummer Ciro Palma en bassist Jules Stoop. De band speelt een soort funky pop, die zwaar tegen jazz en soul aanleunt. Zeg maar The Police meets Steely Dan.

Dat zijn dan ook groepen waar ze covers van op het repertoire hebben staan, maar verder zijn alle nummers eigen composities. En dat klonk eigenlijk best wel goed. Goede muzikanten, leuke eigen nummers en een charmante zangeres, wat wil je nog meer!

LINKS:
Settuno
Q-bus

zaterdag 9 mei 2009

Mama Says Maybe op stoom in Hunky Dory


Als je covers speelt kun je de orginelen proberen zo goed mogelijk na te spelen, maar je kan er ook een eigen draai aan geven. Dat laatste doet Mama Says Maybe, met overgave. En dan weer niet de bekendse nummers, maar onverwacht repertoir. En een paar eigen nummers, dat ook nog.
Nicole (NL) zingt en speelt overtuigend accordeon, Boon (UK) zingt en speelt gitaar, Taco uit Friesland speelt contrabasen zingt en ook de Ierse drummer zingt. Een internationale band dus.

Ze speelden 3 flinke sets met eigen nummers en nummers van Sting, Pogues, Beasty Boys en Johnny Cash, om er maar een paar te noemen, en halverwege de tweede set nam Herbie de rol van zanger-gitarist voor het nummer Dirty Old Town. Het was een mengeling van pop. folk en country, maar alles in een eigen, interessante stijl.

Op het eind gingen alle remmen los in het veel te kleine Hunky Dory en werd er nog stevig gerockt. Een prima band met een bijzondere zangeres, vraagt om meer. Kan: 17 mei in Q-bus en 22 mei in The Duke, beide in Leiden.

LINKS:
Q-bus
The Duke

woensdag 6 mei 2009

Meer variatie welkom bij Hundred Year Flood


Hundred Year Flood is een band uit Santa Fe, New Mexico, dus wat kun je anders verwachten dan een vorm van Americana. En dat kregen we dan ook te horen. De opkomst was matig, nog geen 50 man, maar de sfeer was goed in Q-bus in Leiden.

De band bestaat uit 5 personen, van wie zanger/gitarist/componist Bill Palmer de spil is. Lekker gitaarspel en hij speelde ook nog even bas zodat de bassist zijn kunnen op de gitaar kon tonen.

Felicia Ford nam het grootste deel van de zang op zich, deed percussie en sppelde in 2 nummers accordeon. Veel te weinig, want de nummers met accordeon waren de mooiste. Juist die nummers gaven de band het extratje dat ze boven de gemiddelde Americanaband deed uitstijgen.

Justin Lindsey is de tweede gitarist van de band en John Courage is de solide bassist, die zoals gezegd ook een paar nummers op gitaar speelde. Het was wel een Comedy of Errors, want toen de band na een uur en een toegift (Poison) stopte, bleek dat ze gecontracteerd waren voor anderhalf uur. Een korte tweede set volgde nog en hierin waren ze eigenlijk op hun best.

Andy Kravitz, producer van de laatste cd, completeerde het vijftl op drums. En met verve. Het was al met al een goed concert, aangenaam, maar niet baanbrekend. Meer accordeon en misschien een blazer zou wat meer variatie kunnen inbrengen. Want aan variatie ontbrak het nog een beetje.
Hundred Year Flood is nog tot en met 8 mei in Nederland.

LINKS:
Hundred Year Flood
Q-Bus

zondag 3 mei 2009

Rob Agerbeek en Brigitte Soffner goed koppel


Vandaag de laatste aflevering van dit seizoen van Fascinating Jazz in De Sniep in Zoetermeer. Het Rob Agerbeek Trio stond aangekondigd en was er dan ook. Goede band, degelijk repertoire, uitstekende muzikanten, maar niet altijd even verrassend. Kortom een ontspannen zondagmiddag in De Sniep.

En dan opeens, halverwege de eerste set komt Brigitte Soffner op het podium en gaat een repertoire zingen dat je niet direct met Rob Agerbeek associeert. Jazz-standards, maar niet de bekende. Brigitte doet wel vaker dingen met Rob, maar nog nooit met zijn trio. Ga hiermee door!

Rob moest er flink de muziek bij lezen, terwijl hij toch bijna alles uit zijn hoofd kent. Dit was geen concert op de automatische piloot, maar hard werken voor allemaal. De band had er plezier in en het publiek ook.

Onvermoeibaar, altijd op de achtergrond, maar onontbeerlijk waren drummer Ben Schröder en bassist Alex Milo. Een perfect koppel.
Het leuke van deze middag was de onverwachtte aanwezigheid van een zangeres en het daardoor frisse repertoire. Iets wat zowel publiek als muzikanten leken te waarderen.

LINKS:
Fascinating Jazz

vrijdag 1 mei 2009

Rare Koninginnedag eindigt met boeiend Moeras


Het beloofde een mooie Koninginnedag te worden, het weer was prachtig en het muziekaanbod in Leiden zag er goed uit. Maar helaas liep dat anders, het werd een stille Koninginnedag met vrijmarkt, maar zonder muziek. Beetje raar, maar begrijpelijk.
De donderdag is de vaste dag van De Burcht jazzconcerten en omdat het niet in het kader van Koninginnedag was kon dit gewoon doorgaan. Gelukkig maar, want het was een boeiend optreden van de groep Moeras.

Ooit was het in 1970 opgerichte Moeras een van de huisbands van het Paard van Troje. De muziek is geïnspireerd door Frank Zappa, Gong, Soft Machine en King Crimson. De optredens van het compromisloos experimentele Moeras waren berucht. Hoewel toen nog wonend in Den Haag heb ik ze nooit gezien, maar wel van gehoord natuurlijk.
Bijna 40 jaar later hebben een aantal leden van Moeras een nieuwe groep samengesteld met een aantal nieuwe muzikanten, nieuwe arrangementen en nieuwe onverstaanbare Nederlandstalige teksten. Wat toen compromisloos en experimenteel heette is tegenwoordig samen te vatten onder de noemer Fusion en daardoor toegankelijker en geen kwestie van overleven meer.
Maar boeiend was het zeker en dat vonden blijkbaar meer mensen, nog nooit was het zo druk bij een door ons bezocht concert. Dit was eigenlijk stilletjes de premiere van het nieuwe Moeras, als opmaat naar The Hague Jazz waar ze op 22 mei op de GEM-stage zullen spelen.