zondag 27 september 2009

Opmerkelijke muziek tijdens Leidse Kunstroute


De Kunstroute bestaat uit 151 galeries/ateliers, maar omdat we zaterdag niet konden moesten we alles op zondag proberen te doen. Geen doen dus, nog niet eens de 50 gehaald. Maar hier en daar was er een muzikale omlijsting. Zoals bij het startpunt Scheltemacomplex, waar Sing Song een experimenteel concert gaf. Korte stedelijke impressies van nu noemen ze het. Potten, pannen en kinderspeelgoed. Een boeiend optreden dat een beetje deed denken aan Crash Course in Science, van een single die ik nog heb uit 1979: Cakes in the Home.

Bij Ars Aemula Naturae was het kunstproject Art in Progress bezig. dans en muziek in samenspel met beeldende kunst. Hier zagen we Wilma Meijer op fagot en Adriaan Stam op slagwerk in het trappenhuis.

En hoewel geen onderdeel van de Kunstroute gaf Lucia Bronsveld ook nog een performance met paaskuikens en vogelfluit op De Burcht op zaterdag tijdens de Stadsvogeldag, terwijl ik weer vogelhuisjes stond te verkopen.
Allemaal bijzondere en niet alledaagse muziek.

LINKS:
Scheltema
Crash Course in Science
Ars Aemula Naturae
Kunstroute
Studio Bronsveld
Stadsvogeldag

zaterdag 26 september 2009

Dempsey staat niet alleen


Dempsey is een Leidse groep die al jaren bestaat (sinds 1999 in de huidige samenstelling) en vanavond in een uitverkochte tuinzaal van De Burcht hun nieuwe, derde cd presenteerde: Tips voor Alleenstaanden.

De driemansformatie zet gedichten, Nederlandse en naar het Nederlands vertaalde, op muziek. Michael van Hoogenhuize speelt accordeon (en soms piano) en is het rustpunt van de groep.

De muziek is te omschrijven als Nederlandstalige volksmuziek met een heel eigen stijl. De muziek is toegankelijk en roept associaties op met groepen als Bots of Plons. Maarten Witkam speelt saxofoon, fluiten, viool, gitaar en zingt, Ferry Rigault speelt (bas)gitaar en zingt.

Voor de pauze speelden ze de nieuwe (derde) cd integraal en in volgorde, een set van bijna anderhalf uur. Bij een paar nummers aangevuld met gasten, zoals Geert Schoonderwoerd den Bezemer op Banjo en Jim op gitaar.

Na de pauze volgde nog een set van een uur (!), waar ze twee nummers speelden die de cd nét niet gehaald hadden, zoals het toch prachtige De Trompettist (met Jim op trompet) en oudere, bekende nummers zoals Dikke Dinges (een nummer uit 1976) en de Bende van Jan de Ligte.
Een prima optreden dat vooral na de pauze helemaal los ging. Memorabel concert. Binnenkort hier de cd recensie.

LINKS:
Dempsey
De X
Leids Jazztrio

vrijdag 25 september 2009

Lewinsky Quartet lekker op dreef bij DP6


Het architectenbureau DP6 uit Delft bestaat 10 jaar en dat was reden voor een feestje. Tijdens borrel en diner speelde het Lewinsky Quartet op de achtergrond. Zo'n feest bestaat natuurlijk uit bijpraten en netwerken en naar de muziek wordt nauwelijks geluisterd. En dat was jammer want de muziek was uitstekend.
Rolf Delfos op saxen, Pascal Vermeer op drums en Arno Krijger op Hammondorgel met pedalen (telt voor 2, vandaar dat quartet) waren goed op dreef, maar bijna niemand heeft het echt gehoord. Niet erg volgens Rolf Delfos, want zo konden ze ook rustig een aantal nieuwe nummers uitproberen.
Zelf was ik ook druk in het praatcircuit, maar af en toe heb ik toch wel wat geluisterd en dat beviel uitstekend.

LINKS:
Lewinsky Quartet
Rolf Delfos
Pascal Vermeer
Arno Krijger
DP6 architectuurstudio

donderdag 24 september 2009

Paradiso omarmt Lavalu


Het zat er al een tijd aan te komen, maar vanavond was het eindelijk zover, de presentatie van de eerste cd van Lavalu. In een overvol en oververhit Paradiso nog wel!
Marielle Woltring is de kern van de groep en is van huis uit een soort singer-songwriter die er in geslaagd is dit genre tot een hoger niveau te ontwikkelen, niet in de laatste plaats door zich te omringen met een aantal geweldige muzikanten.

Vorig jaar oktober zagen we Lavalu al in De Burcht in Leiden en waren onder de indruk, maar sindsdien heeft de groep een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt, met als voorlopig hoogtepunt deze cd-presentatie. Alles liep op rolletjes bij dit optreden en hoewel er aan het begin nog een beetje spanning bij de groep aanwezig was, na twee nummers was die helemaal weg en gingen ze voluit.

Marielle Woltring is solo begonnen, maar sinds vijf jaar vergezelt Yonga Sun haar op drums. Met Lavalu in Leiden zagen we hem voor het eerst, maar sindsdien ook met andere combinaties (Ad Colen, Talking Cows) en ook buiten Lavalu blijkt hij zeer de moeite waard. Vanavond leverde hij een topprestatie.
Op zoek naar een bassist werd Jörg Brinkmann gevonden die op zijn cello de baspartijen speelt. Ook niet de eerste de beste. En ook hij speelde de sterren van de hemel. Met zichtbaar plezier.

Oene van Geel was een tijdlang violist bij Lavalu, maar toen die andere dingen ging doen werd ter vervanging Miguel Boelens op saxofoons ingelijfd, geen verkeerde keuze. Zijn inbreng is wat meer op de achtergrond, ongebruikelijk voor een saxofonist, maar het paste helemaal in het plaatje.

Omdat Jörg Brinkmann er niet altijd bij kan zijn speelt ook Mark Haanstra (AGOG, Wired Paradise, Ben van den Dungen, Oxymore) af en toe mee. Alweer een verrassende keuze, maar wel een hele goede. Al met al een heel bijzondere combinatie van muzikanten, met een heel bijzonder repertoire.

Naast vreselijk swingende nummers, een soort trance-jazz, was er ook plaats voor ingetogen werk, zoals een prachtig duet van Marielle en Jörg .
Het optreden van Lavalu was meer dan 100% energie én kwaliteit, het kreeg Paradiso in elk geval plat. Of de cd net zo goed is als een live optreden kun je hier binnenkort lezen, maar een eerste snelle scan belooft veel.
LINK:
Lavalu
Yonga Sun
Jörg Brinkmann
Miguel Boelens
Mark Haanstra

maandag 21 september 2009

Nazomerfestival De Pijp in Amsterdam


Twee weken geleden stond ik nog in het Sarphatipark in Amsterdam met mijn Huismushuizen, nu stond ik een paar straten verderop op de Albert Cuyp op de informatiemarkt van het Nazomerfestival De Pijp. Ik had een hoekje van de kraam van het Natuur & Milieu Team van Wijkcentrum Ceintuur De Pijp, dus daarom konden zij of ik af en toe even weglopen om de rest van het festival te bekijken, want er was van alles te doen. Onder andere drie podia met muziek, geprogrammeerd door De Badcuyp.

Susanne Alt zagen we al eerder dit jaar, kort, bij Jazz'in de Gracht in Den Haag en dat smaakte naar meer. Hier speelde ze niet met haar vaste Quartet maar met vrienden, maar dat maakte niets uit, Susanne zorgt dat het swingt, en ze kiest wél goede vrienden uit. Maar ook nu weer maar een paar nummers gezien. Herkansing op 3 oktober in Hoorn.

Verrassend was Liquid Lefty, een nieuwe band die een soort trance-jazz spelen. Betoverend mooi. Zelf omschrijven ze het op hun site als electronic jazzvamps, morphing soundscapes, electric-eclectic, ambient atmospheres, breakbeats, drum'n bass and organic grooves, maar zoals tenorsaxofoniste Jelske Hoogervorst zei: het is geweldige muziek voor in de auto. (en dat op de autovrije zondag in Amsterdam). Voor herhaling vatbaar.

Het Thaïsa Olivia Quartet is een wat traditioneler jazzensemble met veel poppy invloeden. Ook maar weer een paar nummers gehoord, waaronder Love for Sale en Route 66, maar ook een eigen compositie. Beschaafd maar gedegen en genieten op een bankje in de zon.

Ondertussen was de markt afgelopen, maar de muziek ging nog even door. Laura Vane & The Vipertones is een Engels/Nederlandse combinatie met een vaste kern maar hier spelend met een extra aantal muzikanten. En niet de minsten! Rolf Delfos op sax en Cees Trappenburg op trompet speelden onlangs nog met de Jazz Invaders in Hillegersberg en Leiden.
Spetterende retro-soul/deep-funk volgens het programma, maar zelfs Laura Vane wist de muziek niet te omschrijven. Swingen deed het zeker, er werd zelfs gedanst. Een geweldige afsluiter van het Nazomerfestival De Pijp.
O, en mocht er nog iemand in huismushuizen geïnteresserd zijn: 26 september zijn ze te koop tijdens de Stadsvogeldag in/op/rond/bij De Burcht in Leiden.

LINKS:
Wijkcentrum Ceintuur De Pijp
Nazomerfestival De Pijp
Susanne Alt
Liquid Lefty
Laura Vane & The Vipertones
Stadsvogeldag

zaterdag 19 september 2009

Alles klopt bij de Talking Cows, maar toch mist er iets. Humor!


Hot House opende het 41ste (!) seizoen in Leiden met een optreden van de Talking Cows in de tuinzaal van De Burcht. De clips op de site deden prima muziek in combinatie met een hoop humor vermoeden. De muziek was inderdaad uitstekend, maar de humor kwam alleen van de presentator, en dat zijn we van Frank Elkhuizen wel gewend. Maar hier overtrof hij zichzelf. Hoe? Had je er maar bij moeten zijn!

Maar het optreden zelf ontbeerde elke vorm van humor en dat viel een beetje tegen. Niet dat er iets mis was met het optreden, maar we hadden er iets meer, iets extra's van verwacht.
Tenorsaxofonist Frans Vermeerssen was uitstekend op dreef, soms spetterend en knallend, soms piepend en krakend, elke noot raak.

Medeoprichter Robert Jan Vermeulen speelde fijn ondersteunend én goed solerend in vooral eigen composities. Invloeden van Mischa Mengelberg en Thelonius Monk zijn onmiskenbaar aanwezig.

Bassist Dion Nijland vormde de stevige basis van de band. Meestal plukkend aan de snaren, maar af en toe hanteerde hij ook de strijkstok.

Drummer Yonga Sun zagen we vorig jaar ook al in De Burcht, maar toen als drummer van Lavalu en hij was ook de drummer van het Ad Colen Quartet afgelopen april in De Burcht. Daar kwam zijn spel het meest tot zijn recht, maar hier was hij ook alweer enorm op dreef.
Prima concert dus, maar laat ons ook eens lachen, het hoeft allemaal echt niet zo serieus! En de site van Talking Cows bewijst dat de potentie aanwezig is, zet dat door op het podium.

LINKS:
Talking Cows
Leids Jazz Trio

zondag 13 september 2009

Floating Worlds indrukwekkend


Leiden staat dit jaar in het teken van 400 jaar handelsbetrekkingen met Japan. Terwijl de rst van Nederland zich doodstaart op de stichting van Nieuw Amsterdam/New York, ook 400 jaar geleden, richt Leiden zijn blik de andere kant op. Een veel interessantere kant. In dat kader was er zondagmiddag een optreden van het Baars Henneman Yagi trio in het toepasselijke en on-orthodoxe Scheltemacomplex.

De Japanse Michiyo Yagi speelt de koto, een traditioneel Japans snaarinstrument, Ig Henneman speelt altviool en Ab Baars speelt saxofoon, klarinet en shakuhachi, ook een traditioneel Japans instrument, een soort bamboefluit. Het trio speelde improvisaties gebaseerd op haiku's, Nederlandse woorden die in het Japans terecht zijn gekomen (dek, kompas, matroos) en een traditioneel Japans lied.

Improvisatie kan heel mooi zijn, maar ook vreselijk uit de hand lopen. Hier was het schitterend, niet in de laatste plaats door entourage, de ongepolijste theaterzaal van het Scheltemacomplex. Een indrukwekkend concert met veel improvisatie, maar altijd een herkenbaar begin en eind. Tot en met 20 september zijn ze nog in Nederland te zien, daarna volgt een Japanse tournee.

LINKS:
Ab Baars/Ig Henneman
Michiyo Yagi
Scheltemacomplex

zaterdag 12 september 2009

Zoetermeer Jazz telt nu echt mee


Het festival in Zoetermeer bestaat uit twee delen, het eigenlijke festival in alle zalen van het Stadstheater en het middagprogramma in Stadshart en Dorpsstraat. Wij begonnen in de Dorpsstraat waar Nic's Big Band op het Schoolplein speelde. De band bestaat uit docenten en vooral cursisten van het CKC (Centrum voor Kunst en Cultuur in Zoetermeer) en gaf een leuk optreden met allerhande jazzklassiekers.

Op het podium op het Stadhuisplein zagen we vervolgens nog een klein stukje van het optreden van het Rob Agerbeek Trio met Daisy Oosterhuis, niet erg, we zagen ze al vaker in Zoetermeer. Met Ben Schröder op drums en Alex Milo op bas.

Ook waren er in het Stadshart diverse looporkesten zoals dit traditionele dixieland orkest de Sail Jazzband,

en het iest frivolere geluid van Bill Souzsa's Happy Dixie Band.

Hilarisch was het optredcen van het Brabants Fietsharmonisch Orkest op een zespersoonstandem. Terug op het Stadhuisplein scheen de zon, was er nog plaats op een terrasje en speelde Jan Akkerman een combinatie van nieuwer werk en oude Focus hits. Wij zaten goed!

Bij het derde optreden op het plein, van Deborah J. Carter kwam Jan Akkerman nog even terug om een paar nummers mee te spelen, Deborah bleek een oude fan van Jan te zijn, leuk zo'n gastoptreden.

Deborah is een uitstekende zangeres die een prima band bij zich had. Een afwisselend repertoire van swing, bop tot Beatles.

Toen was het tijd om naar het Stadstheater te gaan waar we opgewacht werden bij de ingang door saxofonist Wim Ninaber. Als we al niet in de stemming waren, zouden we dat nu zeker geworden zijn.

In de Foyer speelden de Basily Boys de sterren van de (noten)hemel.

En in de kleine zaal zorgde Pieter van Santen voor de achtergrondmuziek voor de genodigden/sponsoren.

Even later opende de Burgemeester, samen met de wethouders in de Grote zaal het festival officieel.

Gevolgd door een spetterend optreden van de Wicked Jazz Sounds Band. 11 personen sterk speelden een mengeling van latin, jazz en funk, swingend van het begin tot het eind en vol energie gebracht.

In de Kleine zaal zagen we daarna een optreden van Flamenco Jazz Fusion olv Adrian Elissen. Een interessant experiment, zeker voor Flamenco liefhebbers.

Fay Claasen woont in Keulen en is veel te weinig in Nederland te zien, maar de organisatie had haar weten over te halen speciaal voor Zoetermeer Jazz weer eens naar Nederland te komen. Wij hadden er hoge verwachtingen van en terecht zo bleek.

Ze werd begeleid door de Harry Emmery Band met onder andere Harry Emmery op bas (al acht jaar niet meer mee gespeeld) en Ciryl Directie op drums. Niet de minsten.

Tilmar Jubius (ken ik nog van het conservatorium) completeerde de band. Een gelegenheidsformatie dus, maar dat was niet te horen! In een bomvolle (te) Kleine zaal speelden ze de sterren van de hemel. En na het vriendelijke doch dringende verzoek van Fay of alle praters naar buiten wilden gaan, kon je er een speld horen vallen.

Heel mooi waren ook de duetten die ze met elk van de muzikanten speelde, een medley maar dan anders. Naast nummers van haar laatste cd Red, Hot & Blue (nummers van Cole Porter) en van de komende cd, was er ook een mooie versie van Imagine. Op het eind haalde ze ook nog haar man en saxofonist Paul Heller op het podium.
Een heel bijzonder en concert, dat al onze verwachtingen meer dan waar maakte.

Ondertussen was in de Grote zaal Candy Dulfer al begonnen en die speelde zoals gebruikelijk de zaal plat. Als gast was er zangeres Leona die meezong met een aantal nummers van Candy en ze speelden ook een nummer van Leona's nieuwe cd.

In de Kleine zaal speelde inmiddels alweer hetRob Agerbeek Trio met net als vanmiddag Ben Schröder op drums maar ditmaal Harry Emmery op bas (Alex Milo speelde even later bij Anke Angel, vandaar). Dat hij net een uur heeft staan spelen met Fay Claassen is voor hem geen enkel probleem en na afloop pakt hij zijn bas om door te reizen naar het Pure Jazz festival in Den Haag, nog een optreden.

Nadat de optredens in beide zalen waren afgelopen volgde er nog een afterparty met pianiste Anke Angel. Spetterende Boogie-woogie en een flinke dosis blues mede dankzij mondharmonicaspeler Keith Dunn.
Dit jaar was ons vijfde bezoek aan Zoetermeer Jazz, voor het eerst in het uitverkochte Stadstheater, zodat het middag- en avondprogramma naadloos in elkaar overliepen. De programmering was uitstekend, met zowel grote namen als optredens voor een kleiner publiek. Veel afwisseling, veel stijlen en vooral veel goede muziek. Een zesde keer zit er zeker in!
Zoetermeer Jazz was altijd een Lion's Club feestje, maar nu het op eigen benen is gaan staan is dat de kwaliteit alleen maar ten goede gekomen. De organisatie heeft zijn nek uitgestoken, maar heeft een festival neergezet dat er mag zijn, niet alleen lokaal, maar gewoon landelijk. Complimenten.

LINKS:
Zoetermeer Jazz
Nic's Big Band
Jan Akkerman
Deborah J. Carter
Basily Boys
Pieter van Santen
Wicked Jazz Sounds Band
Fay Claassen
Paul Heller
Harry Emmery
Candy Dulfeer
Leona
Anke Angel

Leuke opwarmer voor Zoetermeer Jazz


In de aanloop van het Zoetermeer Jazzfestival op zaterdag organiseerde het Centrum voor Kunst en Cultuur (CKC) een aantal jazzclinics. Zo'n 40 muzikanten studeerden in 1 uur een aantal nummers in en daarna gingen ze met z'n allen het podium op. Ongelooflijk wat je in zo'n korte tijd allemaal samen kunt spelen.

Het optreden begon met Summertime in Big Band opstelling en met 6 zangeressen. Daarna speelde het saxofoonorkest, onder leiding van Wim Ninaber My Funny Valentine, Stella by Starlight en Blue Bossa en er werd afgesloten door alle muzikanten met Now is the Time.
Indrukwekkend wat al deze amateurs in zo'n korte tijd hebben geproduceerd!

LINKS:
Zoetermeer Jazz
CKC